Hide Your Eyes III

z wyrzutów sumienia postanowiłam jednak dodać zakończenie Hide Your Eyes. Truposz betował, ja później tego nie ogarnęłam. Ale mam miękkie serce.

-Gerry…- przełknął ślinę. –Gerry… tu jest ciało. Tu leży trup.

- O…kurwa. - wydusił z siebie po chwili. Spojrzał na ciało, z którego ktoś odgryzł, albo raczej oderwał twarz.

- Musimy stąd wyjść, zadzwonić na pogotowie, nie, na policję! Gerry, Gerry, to jest jakiś koszmar. Wracamy pod bramę.  – Frankowi zaczęły trząść się ręce, a i tak duże oczy zdawały się nabierać większych rozmiarów.

Gerard stał jak wryty, tępo wpatrując się w oszpeconą twarz. Hipnotyzowała go, przyciągała całą jego uwagę. Dostrzegł coś lśniącego, co wystawało z czaszki trupa. Podszedł i wyciągnął owe ‘coś’ z głowy umarłego. Skierował w stronę księżyca, by móc lepiej przyjrzeć się przedmiotowi.

Był to kawałek szkła z ostrymi krawędziami, wycięty na kształt kwiatostanu bratka. Kwiatek prawie całkowicie oblepiony był krwią. Way schował szkiełko do kieszeni. Frank przyglądał się jego ruchom, zbyt oszołomiony, by móc to jakkolwiek skomentować.  Starszy wyciągnął w jego stronę dłoń, by pomóc mu wstać z ziemi. Iero wsparł się całym ciałem na Gerardzie, nie umiejąc ustać na własnych nogach. Ten zaś objął go tak, by nie wypadł z jego rąk. Ciągle milczał. Frank spojrzał się na niego i o mały włos nie wrzasnął. Oczy Way’a były zamglone, twarz zmieniła barwę jak u topielca, włosy zdawały się być przerzedzone.  Mężczyzna odwzajemnił spojrzenie i z wykręconymi ustami powiedział dwa słowa:  Mamy was. Chłopak prawie wrzasnął, lecz postać przyjaciela wróciła do zdrowego wyglądu i przyśpieszyli kroku.

Czuł jak kropelki potu pojawiają się na jego czole i zaczyna być mu za gorąco. Im bliżej bramy byli, tym czuł się gorzej.  W końcu nie wytrzymał.

-Gerard stój. Nie mogę iść dalej… - wysapał i puścił się bruneta.

-Frank, co ci jest? Jesteś kompletnie przerażony, wezmę cię na ręce. Spokojnie… wszystko będzie dobrze. – położył szatyna na ziemi a następnie podniósł, z zatroskaną twarzą, która zdawała się być jak nie jego.

-To ja się powinienem spytać, co tobie jest, a nie mnie, Gerry.  – odpowiedział i przetarł rękawem spocone czoło.  Wbił wzrok w przyjaciela. Oczy Gerarda szkliły się, jakby jego też trawiła gorączka. Frank uznał to za jedyne wytłumaczenie. Wzrost temperatury mógł być tak gwałtowny ze względu na stres i coraz bardziej dopadający go strach, jak również i przeziębienie się od lodowatej wody. Oboje potrzebowali lekarza.

- Mi nic nie jest Frank… to ty jesteś chory. – stwierdził i wbił wzrok przed siebie.

Nie była to droga, którą przemierzali ostatnio. Drzewa zdawały się być wyższe i smuklejsze, a ścieżka, którą się poruszali była wyłożona kamieniami. 

Frank bezwładnie wygiął głowę w tył, pozwolił rozluźnić się mięśniom.  Nie chciał myśleć o niczym. Jego głowę czaszkę ból, a nieprzyjemny gorąc nie mijał. Chciało mu się pić. Niesamowicie suszyło go w gardle, tak, że oddałby duszę za szklankę wody. Potrząsnął głową, starając się odrzucić wszystkie nieprzyjemne bodźce.

- Gerard… my nie idziemy w stronę bramy, to nie jest ta ścieżka… gdzie nas prowadzisz? – spytał i z  trudem podniósł głowę.

- Idziemy nad jezioro… przecież chce ci się pić. – odpowiedział, nie uraczając spojrzeniem Franka.

- Nie przypominam sobie tego, abym ci o tym mówił. Wracajmy do bramy, poradzę sobie bez wody. - stwierdził wręcz błagalnie, jednak Gerard tylko pokręcił głową.

-Nie Frank… to nie tak…. Nie poradzisz sobie bez wody. Umrzesz Frank bez niej. Musimy się napić, oboje. – odpowiedział stanowczo.

- Gerard, naprawdę, nie chcę. Puść mnie, ja wracam do bramy.- powiedział i wyszarpnął się z rąk czarnowłosego. Wyleciał z jego objęć i boleśnie uderzył biodrem o ziemię.

- Frank, nie pójdziesz sam, a uwierz mi, że wiem gdzie musimy iść. Jesteś zbyt słaby by  poruszać się samodzielnie.

I jak za machnięciem czarodziejską różdżką nagle ciało Franka zdawało się być dla niego zbyt ciężkie i ciasne. Iero odczuł coś, czego wcześniej nie czuł. To coś było w nim, w całej powierzchni jego ciała i… dusiło się. Chciało rwać jego ciało ku górze, chciało odfrunąć ku nocnemu niebu. Mężczyzna skupił się i opanował owe ‘coś’. Zdawało się, jakby próbowało powiedzieć mu: nie, to nie jest bezpieczne, wypuść mnie, daj mi odejść. Uznał to za wynik zbyt wysokiej temperatury. Potrzebował czegokolwiek, by ją choć trochę zbić. Woda.- podpowiedziały myśli. Lecz wewnętrzny głos, który coraz bardziej cichł odpowiadał:  Nie, Frank. Nie rób tego.  Umrzesz. Na dźwięk ostatniego słowa poczuł odrobinę chłodu, który potraktował niczym zbawienie. Przeraził się jednak jeszcze bardziej, gdy dotarło do niego, skąd ten chłód pochodził. Bił on od Gerarda, który go znów wziął na ręce. Przylgnął do przyjaciela, rozkoszując się zimnem. Nie dbał o to, dlaczego Way miał taką a nie inną temperaturę, po prostu potrzebował tego. Nic nie było tu logiczne,  wszystko było okropnie popaprane, jedyne czego pragnął, to obudzić się u boku Jamii, która by już czekała z szklanką i aspiryną, by podać mu ją i powiedzieć, że to był tylko zły sen. Niczego bardziej nie pragnął ponadto, jednak uznał, że i tak o zbyt wiele prosi. Ramiona Gerarda, które zazwyczaj dawały mu ciepło i bezpieczeństwo, teraz zdawały się być omenem śmierci. Odmówił w myślach krótką modlitwę, by mimo wszystko Bóg mu wybaczył i pozwolił cieszyć się niebem. Przeczuwał, że to może być jego ostatnia szansa.

- Lips are turning blue – zaczął cicho śpiewać Gerard, delikatnie kołysząc Frankiem, jakby był niemowlęciem. – A kiss that can't renew…. I only dream of you, my beutiful…

-Gerard, skończ. Skończ to całe przedstawienie, błagam cię!- powiedział tonem, który przypominał zduszony krzyk.

-Cicho, jeszcze tylko kawałek drogi…. Tip toe to you room, a starlight in the gloom…. I only dream of you and you never knew…- śpiewał dalej. Drzewa zaczęły szumieć od powiewu wiatru, który wiał z coraz większą intensywnością.

Gerard nagle zatrzymał się, co nie umknęło uwadze ledwo przytomnego Franka. Podniósł ciężko głowę i spojrzał w fale na jeziorze.

- Jesteśmy. – oznajmił Way i zaczął rozglądać się dookoła. Frank nie był pewien, do kogo to powiedział. Nie wiedział, czy po za nimi jeszcze ktoś tu jest, był niesamowicie słaby i uważał że wzrok może zacząć płatać mu figle z powodu gorączki, która zaczynała znów go atakować z zdwojoną siłą. Polegał tylko na słuchu, który nigdy go nie zawiódł.

Czarnowłosy przysiadł na piasku i podniósł towarzysza tak, by ten mógł oprzeć głowę na jego ramieniu. Zerwał kwiat z ziemi i podniósł do poziomu oczu Franka.

- Popatrz, Frank. Bratki. Twoje ukochane. Jak twoja gitara, nieprawdaż? Wybrałeś jej bardzo stosowne imię. – włożył kwiat za jego ucho i pogładził dwubarwne włosy.  Iero nie odpowiedział, opadł z sił prawie zupełnie. Ból w czaszce narastał, powodując, że chciało mu się krzyczeć, pomimo tego, że nie miał na to siły. Gerard ogarnął mu wilgotne włosy  z czoła i obrócił go tak, by móc przytknąć je do własnego. Jego czoło było równie rozpalone, co czoło Franka, jeśli nawet nie bardziej. Młodszemu zakręciło się w głowie i prawie utracił przytomność, jednak szybko odzyskał świadomość. –Jeszcze nie pora, Frankie, wytrzymaj, jeszcze tylko chwilkę. – mówił z niezwykłą czułością w głosie i delikatnie kołysał ciałem przyjaciela.  Nagle coś zaszeleściło, niezgodnie z rytmem wiejącego wiatru. – Oh, słyszysz? Wołają nas… już musimy stąd iść. Już nie będziemy nigdy samotni, oni będą z nami.- powiedział i wziął po raz kolejny Franka na ręce. Zaczął powoli wchodzić do jeziora, a wiatr ustał.

Zanurzali się, prawie zupełnie, a Iero czuł, jakby jakieś dłonie chciały porwać jego i Gerarda w głąb jeziora, jednak nie mogły .

Way zatrzymał się w momencie, gdy woda sięgała mu do brody. Podniósł go troszkę wyżej, by jego oczy były na poziomie oczu Franka. Ten spojrzał prosto w nie i chciał krzyknąć, lecz nie mógł, bo został brutalnie wciągnięty pod wodę.

Oczy Gerarda były zupełnie czarne.