Well, I've been holding on tonight. One shot.

I dupadupadupadupadupadupaadupaa jaka beznadzieja łomatkoicórko.

Trololo, umieram, nie będzie III kotów w ten poniedziałek. Za to macie dzisiaj kolejnego shota, zainspirowanego pewnym budynkiem w moim mieście. Pozdro dla moich przyjaciół płci męskiej, którzy muszą znosić i czytać moje opowiadania :* 

ZNOWU BEZ BETY <3

Spacery nocą były jednym z ulubionych zajęć Gerarda. Uwielbiał chłodne powietrze, gwieździste niebo. Ciemne uliczki i drzewa wyglądające jak upiory, krzaki próbujące pochwycić jego płaszcz, gdy zapuszczał się w mniej uczęszczane parkowe ścieżki.  Nie bał się bycia napadniętym, nie bał się porwania. Po prostu przemierzał stary i wielki park, poświęcając się kontemplacji ze samym sobą. Wyjść z parku było kilka, jednak on preferował jedno. Wyszedł z ścieżki  i zatrzymał się na brzegu betonowego chodnika.  Poprzyklejane do siebie kamienice, brudne i poniszczone kontrastowały z  złotem jesiennych drzew. Na uliczce mieścił się również niewielki, niebieski domek. Stary, przedwojenny, popadający w nędze, z czerwonym dachem oraz  dumnie wywieszoną tabliczką:

BUDYNEK GROZI ZAWALENIEM

Gerard wpatrzył się z pasją w ów budynek. Uwielbiał go. Ale dzisiaj coś mu nie pasowało, jakiś szczegół drażnił jego pamięć. Po chwili namysłu stwierdził, że  wcześniej drzwi od domku nie były otwarte. Ktoś musiał je wyłamać. Nie był z tego powodu zadowolony, bo lubił rysować te drzwi. Okropnie zaniedbane i ponuro przypominające o przeszłości,  stanowiły najciekawszy element w okolicy. Stare i rzeźbione, z łuszczącą się, niegdyś białą farbą. Zajrzał do środka. W nikłym świetle niewiele było widać i rozsądek kłócił się z ciekawością. Napis dosadnie informował co może się stać. Jednak ciekawość wygrała. Z ekscytacją stawił pierwszy krok i kolejny. Rozejrzał się. Wszędzie były pajęczyny. Z podnieceniem chłonął widok. Gdyby tylko mógł to uwiecznić… był wściekły na siebie, że nie zabrał szkicownika.

Nagle coś huknęło, a konstrukcja zadrżała. Gerard wskoczył za najbliższe drzwi i boleśnie upadł na ziemię. Jednak siniaki, które pozostaną po spotkaniu z podłogą były o wiele lepszą opcją, niż bycie przygniecionym przez strop korytarzyka. Mężczyzna nerwowo wdychał powietrze i próbował się uspokoić. Nasłuchiwał kolejnej fali zniszczeń i przeklinał swoją wrodzoną ciekawość świata. Wstrzymał oddech. Z poddasza dobiegł go szmer połączony z cichym jęknięciem. Nie były to myszy. Delikatnie podniósł się z ziemi  i rozejrzał po pomieszczeniu. Była to stara kuchnia. W rogu mieściło się palenisko, a na środku leżały pozostałości stołu. Wszędzie było pełno pustych butelek po alkoholu i pachniało dosyć nieciekawie. W nikłym świetle dostrzegł drabinę. Nie wchodź tam nie wchodź tam… powtarzał rozum. Raz się żyje! Dopingowało serce. No właśnie! Dodał mózg. Ostrożnie stawiając kroki, podszedł do drabiny prowadzącej na poddasze. Gdy wspinał się po szczeblach, jeden z nich się załamał, jednak był już na tyle wysoko, że mógł wciągnąć się na górę. Jaskrawy blask poraził jego oczy.

- Co tu robisz? Wynoś się! Dalej, albo cię zastrzelę! - usłyszał czyjś głos. Brzmiał on dosyć młodo.

- Nie ma stąd wyjścia. Strop się zapadł. - powiedział spokojnie. Sprawdził czy w jego kieszeni tkwi telefon komórkowy. Na szczęście spokojnie tam leżał.

- Spierdalaj. - warknął  chłopak i zakaszlał. Latarka wypadła mu z dłoni i poturlała się do przodu. Gerard skorzystał z okazji i złapał ją. Skierował promień światła w stronę kąta, z które dochodził głos. Otworzył usta z przerażenia. W kącie siedział niewielki brunet z zakrwawioną koszulką. Dzierżył w dłoni pistolet, który skierowany był w niego. Rana była na piersi. Najprawdopodobniej niewiele brakowało, by trafiła w serce. z jego ust ciekla strozka szkarlatnej cieczy,  którą również co jakiś czas wykaszliwał.

- Zadzwonię na pogotowie…. - to jedyne, co był w stanie wydukać. Był zszokowany, oddychał głęboko, by się uspokoić. Ręce mu się trzęsły. 

- Ani mi się waż, jeden ruch i cię zastrzelę. Napatrzyłeś się już? Zadowolony?  No to gaś to cholerne światło i nie wal mi po oczach. Chciałem umrzeć w ciemności.

Gerard wyłączył latarkę i odłożył na podłogę. Nie ruszał się z miejsca. Wsłuchiwał się z niemiarowy oddech chłopaka. Był niewielki i chudy, z specyficzną fryzurą. Miał na sobie tylko koszulkę z krótkim rękawem, która dumnie prezentowała logo zespołu Misfits. Zrobiło mu się gorąco. Sytuacja była nieciekawa.  Nastolatek wykrwawiał się. Umierał. Jakaś przeraźliwa iskra w jego mózgu powodowała, że zdezorientowanie przerodziło się w chorą fascynację. Czy to nie jest właśnie to, co chciał od dawna zobaczyć? Śmierć. Właśnie śmierć zaczęła swoje przedstawienie. A on, Gerard Arthur Way mógł się temu przyjrzeć. Podobno, gdy się umiera przez mózg przechodzą setki emocji na raz. Człowiek szaleje przez parę sekund. Odtrącił od siebie te chore myśli. Nie chciał, by chłopak umarł.

Jednak po części rozumiał go. W młodym wieku wydaje się, że wszystko nas przerasta, chcemy z tym skończyć. Uważał za głupotę odbieranie sobie życia. Z jakiegoś powodu jedna część jego  serca rozbiła się na widok krwi. Druga kazała mu się opanować. Posłuchał jej. Nim karetka dotarłaby tutaj a ratownicy przedarli się przez gruz, chłopak by umarł, albo sam siebie dobił. Albo zastrzeliłby jego. On bał się śmierci. Odrzucił pomysł z telefonem. Postanowił pomóc chłopakowi chociaż trochę godniej odejść ze świata.

- Nie trafiłeś zbyt celnie. Będziesz się strasznie męczył. - odpowiedział.

- Kurwa, wiem o tym. - odpowiedział chłopak z rozpaczą w głosie. - Czekała mnie męka. I teraz ją przeżywam.

Gerard podniósł się lekko, by podejść do chłopaka, jednak ten od razu zareagował warknięciem:

- Rusz się, a cię zabiję.

- Nie chcę ci przedłużać cierpienia. Pozwól mi do siebie podejść.

Nastolatek zawahał się.

- Przysięgniesz? - spytał podejrzliwie. -  Na wszystko, co dla ciebie ważne?

- Przysięgam. – odpowiedział z powagą.

- Zgoda. - powiedział chłopak i znów zakaszlał. Jęknął cicho.

Gerard przesunął się po podłodze. Była ona śliska od krwi chłopaka, który tracił ją szybko. Jego koniec zbliżał się. Mężczyzna usiadł obok nastolatka. Księżyc prześwitywał przez dziury w dachu, więc widział w miarę wyraźnie młodą i zmęczoną twarz samobójcy.

- Jak masz na imię? - spytał cicho.

- Frank. - odparł chłopak i znów kaszlnął.

- Panie Szczery*, tak właściwie… dlaczego postanowiłeś się zabić? -  spytał, chociaż nie był pewien, czy dostanie odpowiedź.

- Rak. Złośliwy. - odpowiedział ze spokojem i goryczą w głosie.

Mężczyznę zatkało. Przerażał go fakt, że ktoś w tak młodym wieku mógł dostać wyrok śmierci. Teraz działania chłopaka nabrały dla niego sensu. Współczuł mu.

Zapadła cisza. Chłopak stęknął i poruszył się lekko. Wziął głęboki wdech, lecz nie odpowiedział. Przymknął oczy, w których zbierały się łzy. Bolało go, co było dosyć logiczne przy takich obrażeniach. Powolna i bolesna śmierć. Cierpienie.

- Może masz jakieś ostatnie słowo? Chciałbyś by cię ktoś zapamiętał? - mężczyzna mówił powoli i spokojnie, starając się, by jego głos był jak najbardziej miękki.

- Nie, nie mam. Nie mam ostatniego słowa, nie mam wzruszającej biografii, jestem do bólu nudny.  – jego głos drżał.

- Nie jesteś nudny. Jesteś szalony.

Frank wzruszył ramionami.

- Nie wiem… zimno mi… tu jest zimno. - szepnął. Mężczyzna zdjął z ramion płaszcz i okrył nim szczelnie chłopaka. Objął go ramieniem. Ten zaś powoli tracił władzę w ciele. -  Zakrwawię ci ubranie.

- Nie przejmuj się tym.- mężczyzna zastanowił się. - Widziałem jedno takie drzewo, wierzbę, rosła nad ukrytym w lesie bajorem. Było bardzo ładne. Chciałbyś żebym cię tam zakopał?

- Nie wiem, nie myślałem o własnym pochówku. Po prostu nie chcę już tu być. Nic tu po mnie.

 - Na pewno twoja mama i tata będą się o ciebie martwili.  –  stwierdził rozsądnie Gerard.

- Nie mają na to czasu i pieniędzy. Sami wręcz powiedzieli, żebym się zabił. -  powiedział i pozwolił by łzy wypłynęły z jego oczu. Zaczął kaszleć, a drgawki przybrały na sile.

- Przykre. - Przycisnął chłopaka do siebie mocniej.  Ten zaś bezwładnie ułożył głowę na jego ramieniu. Wtulił nos w jego szyję. Znów kaszlnął i opluł krwią Gerarda. Chciał przeprosić, jednak mężczyzna uprzedził go, tłumacząc, że nic nie szkodzi.

- Możesz mi o czymś opowiedzieć? - szepnął Frank. Był rozpalony. Oddychał szybko i niemiarowo.

- O czym? - spytał mężczyzna i pogłaskał go po włosach.

- Czymś miłym.

Gerard zastanowił się. Próbował przypomnieć sobie jakiekolwiek wydarzenie z życia, które można by określić kategorią miłe. Przyszło mu do głowy tylko jedno, banalne i bez większego znaczenia. Nawet nie do końca miłe.

- Kiedyś… - zaczął i próbował dobrać słowa do opowieści  - Gdy siedziałem na ławce w parku, przyleciał motyl i usiadł mi kartce papieru. Podziwiałem go przez dłuższą chwilę, po czym postanowiłem dokończyć rysunek. Potrząsnąłem kartką, jednak owad wzleciał w górę i zaatakował moją twarz. Przysiadł na mojej brodzie, zacząłem miotać się, ale on cały czas do mnie ciągnął. Zdenerwowałem się, zabrałem swoje rzeczy i przeniosłem się w inną część parku.

Chłopak zaśmiał się szaleńczo, wycieńczony, niezdolny do trzeźwego myślenia. Łzy spływały mu po policzkach. Zaczął kaszleć i jego krew wsiąkała w czarną koszulę mężczyzny. Ten zaś kołysał nimi lekko.

- Jestem coraz słabszy… - szepnął słabo. - To już niedługo. Czuję go. On** po mnie przyszedł.

- Spokojnie, nie bój się…. tam będzie ci lepiej.- szeptał, próbując dodać otuchy chłopakowi. – Zamknij oczy i spróbuj zasnąć….

 -A ty jak masz na imię?-spytał słabym głosem.

-Gerard.- odpowiedział i zmienił pozycję chłopaka na leżącą, która była bardziej wygodna. Poprawił płaszcz okrywający samobójcę i położył mu dłoń na czole. Było ono rozpalone, niczym piec. Głaskał jego włosy.

-Gerardzie…. Jakie powinny być moje ostatnie słowa?- spytał Frank i lekko przesunął głowę, wygodniej układając ją na kolanach mężczyzny.

-Może nie dla ciebie ale... To fragment piosenki, którą napisałem, gdy zmarła moja babcia.

What’s the worst that I could say?
Things are better if I stay
So long and goodnight
So long and goodnight
Well, if you carry on this way
Things are better if I stay
So long and goodnight
So long and goodnight

-Came a time…- szepnął chłopak i umarł.

-Well, I've been holding on tonight ….

 *Frank oznacza szczery, jeśli dobrze pamiętam.

**On, ponieważ Śmierć w kulturze angielskiej jest płci męskiej. Nie wiem jak z amerykańską, ale wydaje mi się, że mają podobnie. Gdyby było inaczej, proszę o informacje.


jaram się podręcznikiem do anatomii. I umieram na brak weny. Dupa.Dupa.Dupa